Το λάδι στα χέρια μου έλαμπε στο φως του φεγγαριού. Ήταν αργά, η πόλη κοιμόταν, και εγώ ήμουν μόνος στο συνεργείο, πνιγμένος στις μυρωδιές βενζίνης και λαδιού. Ξαφνικά, η ησυχία έσπασε από το κουδούνι της πόρτας. Σήκωσα βιαστικά, σκουπίζοντας τα χέρια μου στο φτηνό μου πανί.
Μπροστά μου στεκόταν η Μαρία. Τα μάτια της έλαμπαν σαν άστρα και τα μαλλιά της έπεφταν κυματιστά στους ώμους της. Ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχα δει ποτέ.
"Έχω πρόβλημα με το αυτοκίνητο," ψιθύρισε.
Κοιτάζοντας το παλιό της Fiat, ένιωσα μια σπίθα έλξης να ανάβει μέσα μου. Ήταν κάτι παραπάνω από την ομορφιά της. Ήταν η ευγένειά της, η αθωότητά της, η ζεστασιά που έβγαινε από τα μάτια της.
Τις επόμενες ημέρες, η Μαρία ερχόταν συχνά στο συνεργείο. Κάθε φορά, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά όταν την έβλεπα. Μιλούσαμε για ώρες, για τα πάντα, για τα όνειρά μας, για τις χαρές και τις λύπες μας.
Σιγά σιγά, η έλξη μετατράπηκε σε έρωτα. Ήξερα ότι έπρεπε να της πω τι ένιωθα, αλλά φοβόμουν. Τι θα γινόταν αν με απέρριπτε; Τι θα γινόταν αν έχανε την εμπιστοσύνη της;
Μια μέρα, καθώς έσφιγγε τα μπουλόνια του Fiat, τόλμησα και της μίλησα. Της είπα για τα συναισθήματά μου, για την αγάπη που άνθιζε στην καρδιά μου.
Η Μαρία με κοίταξε για λίγο, τα μάτια της υγρά. "Και εγώ νιώθω το ίδιο," ψιθύρισε.
Από εκείνη τη στιγμή, η ζωή μου άλλαξε. Η Μαρία και εγώ γίναμε ζευγάρι.
Την φίλησα και αμέσως ανταποκρίθηκε. Την ξάπλωσα στον εργαλειοφόρο και της έτριψα βαλβίδες, της κατέβασα μηχανή και αλλαγή εξάτμισης στο τέλος. Τα δάχτυλα και οι γλώσσες μας, σαν μουσικά όργανα, μας απογείωσαν σε απίστευτα επίπεδα ηδονής, μέσα στη μυρωδιά των καμένων λαδιών και βενζίνης.
Η αγάπη μας άνθιζε, ζεστή και φωτεινή, σαν λουλούδι που άνθισε σε άγονο έδαφος.
Κάθε μέρα ήταν μια περιπέτεια. Μαζί, ονειρευόμασταν, γελούσαμε, κλαίγαμε. Η Μαρία έφερε φως και χαρά στη ζωή μου, διώχνοντας το σκοτάδι και την μοναξιά.
Και το συνεργείο, που κάποτε ήταν ένα άψυχο μέρος, μετατράπηκε σε φωλιά αγάπης, γεμάτη με τα γέλια και τα χάδια μας.
Η Μαρία και εγώ, ενωμένοι από την αγάπη και την αλληλοκατανόηση, πορευόμασταν χέρι-χέρι στο μονοπάτι της ζωής, έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάθε πρόκληση, έχοντας ο ένας τον άλλον.
