Ήμουν 23 χρονών όταν πρωτοαντίκρυσα τον Αλέξανδρο. Ήμουν επιλοχίας στον Έβρο, φρουρός σε μια απομακρυσμένη φυλάκιο. Εκείνος, νεοσύλλεκτος, 19 χρονών, με μάτια που έλαμπαν σαν αστέρια σε μια άστραφτη νύχτα.
Από την πρώτη στιγμή, ένιωσα μια έλξη προς αυτόν. Ήταν κάτι αόρατο, μαγικό, που με μάγευε. Κάθε φορά που τον έβλεπα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Ήθελα να τον πλησιάσω, να μιλήσω μαζί του, μα φοβόμουν. Φοβόμουν την απόρριψη, φοβόμουν τα σχόλια, φοβόμουν για ό,τι θα μπορούσε να συμβεί.
Κρύφτηκα τα συναισθήματά μου για μήνες. Προσποιούμουν πως δεν με ενδιέφερε, πως ήταν απλά ένας ακόμη στρατιώτης. Μα η φλόγα μέσα μου όλο και μεγάλωνε.
Μια νύχτα, καθώς φυλούσαμε μαζί, η συζήτηση έφερε τον ένα πιο κοντά στον άλλο. Μιλήσαμε για τα όνειρά μας, για τις οικογένειές μας, για τις ελπίδες και τους φόβους μας. Κάπου εκεί, τα βλέμματά μας συναντήθηκαν και ένιωσα το χέρι του να αγγίζει δειλά το δικό μου.
Σε εκείνη τη στιγμή, όλα άλλαξαν. Δεν υπήρχαν πια φόβοι, πια αμφιβολίες. Μόνο η αλήθεια των συναισθημάτων μας. Ξεκινήσαμε μια μυστική σχέση, γεμάτη κρυφές ματιές, κλεφτά αγγίγματα και παθιασμένα φιλιά κάτω από το φως του φεγγαριού.
Η ζωή στο φυλάκιο έγινε ξαφνικά πιο όμορφη, πιο φωτεινή. Η αγάπη μας έδινε δύναμη, θάρρος και ελπίδα. Ξέραμε πως η σχέση μας ήταν δύσκολη, πως έπρεπε να κρυβόμαστε, πως κινδυνεύαμε. Μα τίποτα δεν μπορούσε να σβήσει τη φλόγα που μαινόταν μέσα μας.
Μετά από 6 μήνες, η θητεία μου τελείωσε. Ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω τον Αλέξανδρο. Η θλίψη μας ήταν μεγάλη, μα ξέραμε πως η αγάπη μας θα άντεχε.
Πέρασαν 2 χρόνια. Υπηρετούσα πλέον σε μια μονάδα στην Αθήνα. Ο Αλέξανδρος είχε απολυθεί και σπούδαζε στην Θεσσαλονίκη. Κρατούσαμε επαφή μέσω τηλεφώνου και μηνυμάτων. Η αγάπη μας ήταν ακόμα ζωντανή, δυνατή, αθάνατη.
Κάποια μέρα, ο Αλέξανδρος ήρθε στην Αθήνα. Βρεθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε. Ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μια στιγμή από την τελευταία φορά που ήμασταν μαζί.
Τότε, πήρα την πιο σημαντική απόφαση της ζωής μου. Του ομολόγησα πως θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου μαζί του. Πως θέλω να τον παντρευτώ.
Ο Αλέξανδρος με κοίταξε με μάτια γεμάτα δάκρυα χαράς. Ναι, μου είπε. Ναι, θέλω να παντρευτώ μαζί σου.
Και έτσι, παντρευτήκαμε. Σε μια μικρή, σεμνή τελετή, με λίγους και καλούς φίλους. Ήμασταν ευτυχισμένοι, ελεύθεροι, παντρεμένοι.
Η αγάπη μας νίκησε. Νίκησε τους φόβους, τις προκαταλήψεις, τα στερεότυπα. Νίκησε και άνθισε, δυνατή και αληθινή.
Η ζωή μας δεν ήταν πάντα εύκολη. Αντιμετωπίσαμε δυσκολίες, αντιδράσεις, επικρίσεις. Κάποιοι μας γύρισαν την πλάτη. Κάποιοι μας κατηγόρησαν. Κάποιοι μας περιφρόνησαν.
Μα εμείς μείναμε δυνατοί. Η αγάπη μας ήταν το καταφύγιό μας, η δύναμή μας, η ελπίδα μας. Κρατηθήκαμε από το χέρι και πορευτήκαμε μαζί, ενωμένοι, αχώριστοι.
Χτίσαμε μια ζωή γεμάτη αγάπη, σεβασμό και κατανόηση. Μοιραστήκαμε όνειρα, χαρές, λύπες, ελπίδες και απογοητεύσεις. Ήμασταν πάντα εκεί ο ένας για τον άλλον, στις χαρές και στις λύπες, στις νίκες και στις ήττες.
Μετά από 10 χρόνια, η αγάπη μας παραμένει ζωντανή, δυνατή, ακλόνητη. Κοιτάζω τον Αλέξανδρο και νιώθω την ίδια φλόγα, την ίδια έλξη, την ίδια αστείρευτη αγάπη.
Ξέρω πως η αγάπη μας θα νικήσει για πάντα. Θα νικήσει τον χρόνο, τις δυσκολίες, τα εμπόδια. Θα νικήσει και θα λάμψει, αιώνια και παντοτινή.
