Σε μια γωνιά της Πλάκας, σε ένα γραφικό καφενείο, η Αθηνά, μια φοιτήτρια φιλολογίας, έπινε τον καφέ της χαζεύοντας τον κόσμο.
Ξαφνικά, το βλέμμα της τράβηξε ένας άντρας, καθισμένος σε ένα τραπέζι απέναντι. Ήταν γοητευτικός, με έντονο βλέμμα και μυστηριώδη αύρα.
Η Αθηνά ένιωσε μια ακατανίκητη έλξη προς αυτόν.
Χωρίς να το σκεφτεί, σηκώθηκε και πήγε στο τραπέζι του. "Γεια σου," είπε με δειλία. "Είμαι η Αθηνά."
Ο άντρας χαμογέλασε. "Γεια σου, Αθηνά," απάντησε. "Εγώ είμαι ο Μάξιμος."
Ξεκίνησαν μια κουβέντα που κράτησε ώρες. Μιλούσαν για τα πάντα, για τα όνειρά τους, τις ελπίδες τους, τα φόβους τους.
Η Αθηνά ένιωθε σαν να τον ήξερε χρόνια.
Όμως, υπήρχε ένα πρόβλημα. Ο Μάξιμος δεν ήταν ελεύθερος. Ήταν παντρεμένος με μια γυναίκα που δεν αγαπούσε.
Η Αθηνά ήξερε ότι έπρεπε να τον απομακρύνει, αλλά δεν μπορούσε να αντισταθεί στην έλξη που ένιωθε για αυτόν.
Ξεκίνησαν να βλέπονται κρυφά, νιώθοντας μια έντονη, απαγορευμένη αγάπη. Η σχέση τους κράτησε για μήνες.
Ζούσαν μια διπλή ζωή, γεμάτη πάθος και κίνδυνο. Η Αθηνά βασανιζόταν από τύψεις, αλλά δεν μπορούσε να απαρνηθεί τον Μάξιμο.
Μια μέρα, η γυναίκα του Μάξιμου τους ανακάλυψε.
Η Αθηνά ένιωσε συντετριμμένη. Ξέροντας ότι η σχέση τους είχε καταστραφεί, πήρε την απόφαση να τελειώσει.
Ο χωρισμός ήταν βίαιος και οδυνηρός. Η Αθηνά ένιωσε να χάνει ένα κομμάτι του εαυτού της.
Πέρασαν χρόνια. Η Αθηνά συνέχισε τη ζωή της, παντρεύτηκε και δημιούργησε οικογένεια. Όμως, ποτέ δεν ξέχασε τον Μάξιμο.
Κάποια μέρα, τον ξαναβρήκε τυχαία στο δρόμο. Ήταν πια ένας γέρος άντρας, με σημάδια από τον χρόνο στο πρόσωπό του.
Στα μάτια του, όμως, η Αθηνά είδε ακόμα την ίδια σπίθα που την είχε γοητεύσει τόσα χρόνια πριν. Χαιρετήθηκαν και μίλησαν για λίγο.
Η Αθηνά ένιωσε μια γαλήνη να την πλημμυρίζει. Ήξερε ότι πλέον ήταν ελεύθερη από το βάρος του παρελθόντος. Ο απαγορευμένος έρωτας τους είχε σημαδέψει, αλλά δεν τους είχε νικήσει.
