Καθώς στέκομαι στο μπαλκόνι της έπαυλης μου, αγναντεύω τα απέραντα κτήματα που απλώνονται μπροστά μου. Η γη μου, πλούσια και εύφορη, μου χαρίζει αφθονία και ασφάλεια. Κι όμως, μια αίσθηση κενού με πνίγει. Σαν να λείπει κάτι ουσιαστικό από τη ζωή μου.
Ξαφνικά, τον βλέπω. Ο βοσκός, ο Αλέξανδρος, με τα στιβαρά χέρια και το καλοσυνάτο βλέμμα. Τον παρακολουθώ καθώς καθοδηγεί τα πρόβατα με ηρεμία και σιγουριά. Κάτι μαγικό με έλκει προς αυτόν. Η απλότητα του, η αυθεντικότητα του, η αρμονία του με τη φύση.
Σιγά σιγά, η έλξη μετατρέπεται σε έρωτα. Έρωτα απαγορευμένο, ακατάλληλο, γεμάτο αντιθέσεις. Εγώ, η πλούσια κτηματίας, και αυτός, ο ταπεινός βοσκός. Πώς θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί;
Και όμως, η καρδιά μου δεν λογικεύεται. Κάθε φορά που τα βλέμματά μας συναντιούνται, νιώθω μια σπίθα να ανάβει μέσα μου. Κάθε φορά που μου μιλάει, η φωνή του με γαληνεύει.
Ξέρω ότι πρέπει να δω την αλήθεια κατάματα. Ο έρωτας μας δεν θα είναι εύκολος. Η κοινωνία, η οικογένειά μου, όλα θα στραφούν εναντίον μας.
Κι όμως, είμαι έτοιμη να ρισκάρω τα πάντα. Γιατί ο έρωτας αληθινός, δυνατός, δεν λογαριάζει ταξικές διαφορές ή κοινωνικές συμβάσεις. Ο έρωτας αληθινός διεκδικεί το δικαίωμα του στην ύπαρξη, ακόμα και ενάντια σε όλα.
Σηκώνομαι από το μπαλκόνι και κατεβαίνω στον κήπο. Ο Αλέξανδρος με κοιτάζει έκπληκτος. Με βήματα αποφασιστικά, πλησιάζω και του ψιθυρίζω: "Σε αγαπώ".
Στα μάτια του αντικατοπτρίζεται η ίδια φλόγα, η ίδια λαχτάρα. Χωρίς δισταγμό, με παίρνει στην αγκαλιά του και τα χείλη μας σμίγουν σε ένα φιλί γεμάτο πάθος και ελπίδα.
Ξέρουμε ότι ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας θα είναι δύσβατος. Κι όμως, η αγάπη μας θα μας δώσει τη δύναμη να ξεπεράσουμε κάθε εμπόδιο. Γιατί ο έρωτας αληθινός, νικάει πάντα.
