Το λάδι στα χέρια μου μύριζε όπως πάντα. Ήμουν τεχνίτης σε συνεργείο αυτοκινήτων από τα δεκαοκτώ μου, λάτρης των μηχανών και της αίσθησης ικανοποίησης που έρχεται με την επισκευή ενός κατεστραμμένου οχήματος. Δεν με ένοιαζε η βρωμιά, ούτε η κούραση, ούτε η σκληρή δουλειά. Αυτό που με έκανε να χαμογελάω ήταν η λύση ενός προβλήματος, η επιστροφή ενός χαλασμένου αυτοκινήτου στην οδό.
Και μετά ήρθε η Άννα.
Μπήκε στο συνεργείο μια ζεστή μέρα του Ιουλίου, με ένα παλιό Fiat 500 που έβηχε και έσφυζε. Τα μάτια της έλαμπαν σαν αστέρια και τα μαλλιά της, ξανθά σαν μέλι, έπεφταν κυματιστά στους ώμους της. Ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχα δει ποτέ.
Καθώς μου μιλούσε για το πρόβλημα του αυτοκινήτου, ένιωθα τα χέρια μου να ιδρώνουν και την καρδιά μου να χτυπάει ασταμάτητα. Ήθελα να αγγίξω το πρόσωπό της, να χαθώ στα μάτια της, να της πω πόσο όμορφη ήταν.
Τις επόμενες μέρες, η Άννα ερχόταν συχνά στο συνεργείο. Κάθε φορά, η καρδιά μου σκιρτούσε όταν την έβλεπα. Μιλούσαμε για διάφορα θέματα, για τα αυτοκίνητα, για τη ζωή, για τα όνειρά μας. Σιγά σιγά, άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν ήταν μόνο η ομορφιά της που με έλκυε. Ήταν η ευφυΐα της, η καλοσύνη της, η αισιοδοξία της.
Μια μέρα, καθώς έσφιγγα ένα μπουλόνι, η Άννα πλησίασε και ακούμπησε το χέρι της στον ώμο μου. "Ευχαριστώ για όλα," μου ψιθύρισε. "Είσαι ο καλύτερος τεχνίτης που έχω γνωρίσει ποτέ."
Εκείνη τη στιγμή, έσφιξα το χέρι της και την κοίταξα στα μάτια. "Δεν είναι μόνο τα αυτοκίνητα," της είπα. "Είναι και εσύ."
Και την φίλησα.
Ήταν ένα φιλί γεμάτο πάθος, τρυφερότητα και ελπίδα. Ήταν η αρχή μίας όμορφης ιστορίας αγάπης, που άνθισε μέσα σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων, ανάμεσα σε λάδια και βίδες.
Η Άννα και εγώ παντρευτήκαμε λίγους μήνες αργότερα. Αγοράσαμε ένα μικρό σπίτι με θέα στη θάλασσα και αποκτήσαμε δύο πανέμορφα παιδιά. Το συνεργείο έγινε η οικογενειακή μας επιχείρηση, και η αγάπη μας άνθιζε κάθε μέρα, δυνατή και αληθινή, σαν ένα παλιό Fiat 500 που ξαναβρήκε τον δρόμο του.
