Το φεγγάρι, σα χρυσός δίσκος, κρεμόταν πάνω από τον Λυκαβηττό, φωτίζοντας τα δρομάκια της Πλάκας. Η μυρωδιά του γιασεμιού μεθούσε τα αισθήματά μου, καθώς σκαρφαλούσα αργά προς την κορυφή. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, όχι μόνο από την ανηφόρα, αλλά και από την ανυπομονησία.
Συναντηθήκαμε εκεί, στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, όπως είχαμε συμφωνήσει. Ήταν ήδη εκεί, όρθιος, με το βλέμμα στραμμένο στην φωτισμένη Αθήνα. Η ομορφιά του με μαγνήτισε. Ήταν ψηλός, με σκούρα μαλλιά και μάτια που έλαμπαν σα διαμάντια στο φεγγαρόφωτο.
Χωρίς να πούμε λέξη, αγκαλιαστήκαμε. Τα χείλη μας ενώθηκαν σε ένα φιλί γεμάτο πάθος και τρυφερότητα. Η νύχτα έσφυζε από έρωτα.
Καθίσαμε στα σκαλιά του εκκλησιού και μιλούσαμε για ώρες. Μιλήσαμε για τα όνειρά μας, για τις ελπίδες μας, για τα φόβους μας. Μοιραστήκαμε τα μυστικά μας, τις χαρές και τις λύπες μας.
Η ατμόσφαιρα ήταν μαγική. Η Αθήνα απλωνόταν μπροστά μας, σα ζωγραφισμένος πίνακας. Ο ήχος από τα νυχτοπούλια και τα τζιτζίκια συνέθεταν μια μελωδία έρωτα.
Ξαφνικά, έσκυψε και μου ψιθύρισε στο αυτί: "Σ' αγαπώ". Τα λόγια του έστειλαν κύματα ρίγη στο σώμα μου. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα αυτές τις λέξεις από άντρα που με έκανε να νιώθω έτσι.
"Και εγώ σ' αγαπώ", απάντησα με τρεμάμενη φωνή.
Εκείνη τη νύχτα, στον Λυκαβηττό, κάτω από το ασημένιο φεγγάρι, ορκιστήκαμε αιώνια αγάπη. Η αγάπη μας άνθισε, δυνατή και αληθινή, σα λουλούδι που άνθισε στα βράχια του λόφου.
Πέρασαν χρόνια από τότε. Η ζωή μας άλλαξε, γεμάτη χαρές και λύπες, όπως κάθε ζωή. Όμως, η αγάπη μας παρέμεινε άσβεστη, φλόγα που τρεμοπαίζει αιώνια.
Κάθε φορά που ανεβαίνω στον Λυκαβηττό, νιώθω την ίδια μαγεία, την ίδια έλξη. Στέκομαι στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου και κλείνω τα μάτια. Θυμάμαι εκείνη τη νύχτα, ονειρικό σκηνικό γεμάτο έρωτα, και η ψυχή μου πλημμυρίζει από ευτυχία.
Γιατί η αγάπη μας, σαν τον Λυκαβηττό, αγγίζει τον ουρανό.
